Miejskie Przedszkole nr 11
Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne to system ćwiczeń traktujących ruch jako narzędzie wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka oraz terapii zaburzeń tego rozwoju. Wywodzi się on z naturalnych potrzeb dziecka, z tzw. baraszkowania, które pojawia się we wczesnym dzieciństwie. Genialność tej metody polega na jej prostocie, naturalności i uniwersalności.
Poprzez ruch rozwijamy; świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni i działania w niej, dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Zajęcia prowadzone w przedszkolu specjalnym mają na celu stworzenie dzieciom okazji do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i możliwości ruchowych. Umożliwiają lepsze poznanie przestrzeni. Dzięki temu przestaje być ona groźna, dzieci czują się
w niej bezpiecznie, a tym samym stają się bardziej aktywne, przejawiają większą inicjatywę. Poprzez dzielenie przestrzeni z innymi osobami, uczą się kontaktu z partnerem, grupą oraz współdziałają z innymi.
W trakcie ćwiczeń dzieci poznają własne ciało co daje im możliwość kontrolowania go a także pozwala na właściwe funkcjonowanie. Jest to podstawą do ukształtowania poczucia własnej wartości. Ćwiczone jest;
• wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków,
• wyczuwanie nóg i rąk,
• wyczuwanie twarzy,
• wyczuwanie całego ciała,
• uświadomienie sobie swojej wagi (grawitacja),
• odczucie lekkości (przeciwgrawitacja),
• wyczucie punktu środkowego ciała,
• rozpoznanie prawej i lewej części ciała.
Uczymy dzieci poznania najbliższej przestrzeni i działania w niej co daje poczucie bezpieczeństwa. Działania podejmowane poprzez ruch pozwalają na poznanie kierunków w przestrzeni;
• wysoko, nisko,
• prawo, lewo,
• tył, przód.
Dążymy do wytworzenie związku z drugim człowiekiem,który opiera się na wzajemnym poznaniu i rozumieniu potrzeb partnera oraz na pełnym zaufaniu. Ćwiczenia wykonywane są w parach.
• ćwiczenia „z”-partner „aktywny” i partner „bierny”,
• ćwiczenia „przeciwko”-obydwaj partnerzy aktywni,
• ćwiczenia „razem”-obydwaj partnerzy aktywni.
Współdziałamy w grupie angażując wszystkich uczestników w aktywność ruchową, we współdziałanie ze sobą. Realizujemy tu ćwiczenia „razem” które wykonujemy w grupie 3-4 osobowej.
Podczas ćwiczeń dzieci;
• doskonalą ogólną sprawność ruchową,
• wzmacniają wiarę we własne możliwości i wartość każdego człowieka,
• rozwijają empatię,
• rozwijają umiejętność pozytywnego myślenia, stawiania czoła przeciwnościom,
• podejmują aktywność własną,
• koncentrują uwagę w podejmowanych ćwiczeniach,
• rozwijają koordynację wzrokowo-ruchową,
• doskonalą czynności samoobsługowe, dotyczące samodzielnego zdejmowania i zakładania odzieży.
Zajęcia metodą Ruchu Rozwijającego prowadzone w grupie I i II mają charakter zabawy i dają dziecku możliwość przeżywania radości z aktywności ruchowej, kontaktu z innymi ludźmi, satysfakcji z pokonania własnych lęków i trudności.
W trakcie trwania ćwiczeń pamiętamy o stopniowym rozszerzaniu kręgu doświadczeń dziecka:
- początkowo większość ćwiczeń prowadzimy na podłodze, stopniowo zwiększając udział pozostałych,
- najpierw pojawiają się ćwiczenia w parach, potem w trójkach, aż do ćwiczeń z całą grupą,
- rozpoczynamy od ćwiczeń prostych stopniowo je utrudniając.
W trakcie realizacji poszczególnych sesji ćwiczenia pojawiają się naprzemiennie: dynamiczne i relaksacyjne. Unikamy sytuacji rywalizacyjnych. We wszystkich zadaniach, o ile to możliwe, uczymy dzieci zarówno używania siły jak i zachowania delikatności i opiekuńczości w stosunku do drugiej osoby. We wszystkich ćwiczeniach, dziecko poprzez zmianę ról znajduje się w pozycji dominującej.
Za każde nowe osiągnięcie dziecka chwalimy go, nie tyle za efekt, co za jego starania i podjęty wysiłek. Nigdy nie krytykujemy dziecka za źle wykonane zadanie. Zawsze go wspieramy i stymulujemy jego aktywność. Zachęcamy do wykonania ćwiczeń, ale nie zmuszamy. Dziecko samo decyduje o chęci wykonania zadania. Kontrola nad sytuacją daje mu poczucie bezpieczeństwa, pomaga w poznaniu siebie, w zdobyciu do siebie zaufania, w poznaniu innych i nauczeniu się ufania im, a dalej – poprzez nabranie pewności siebie i wiary we własne możliwości – w uczeniu się twórczego i aktywnego życia.